اُسکُل شاه!

توهمات محمدرضاپهلوی در گفتگو با خبرنگار معروف ایتالیایی خانم اوریانا_فالاچی
.
من امام زمان را دیده ام!
پدرم هم مرا به خاطر عقایدم مسخره می کرد!
خدا من را برای انجام ماموریتی برگزیده است

.
برگرفته از کتاب گفتگوهای اوریانا فالاچی ، با ترجمه غلامرضا امامی

کشتزارهای خشخاش دربار و تریاک محمدرضا

مجله اشپیگل آلمان نوشت: «ایران از طرفی قاچاقچیان مواد مخدر را تعقیب می‌کند و از طرف دیگر قانون منع خشخاش را لغو می‌نماید زیرا 12000 هکتار از کشتزارهای خشخاش به خانواده سلطنتی تعلق دارد.

پرویز راجی(سفیر وقت ایران در بریتانیا) در خاطراتش می‌نویسد: «شاه تقریبا سه بار در هفته بعدازظهرها به منزل یکی از دوستان صمیمی خود (هوشنگ دولو) سر می‌زد و در آنجا به کشیدن تریاک مشغول می‌شد.»

فرح به شاه رسید!

فردوست می­گوید: فرح از فرط استیصال برای اخذ کمک مالی به  سراغ اردشیر زاهدی در حصارک می­رود تا بتواند در پاریس، تحصیل و زندگی کند. اگر ندانیم حصارک چیست، شاید مسئله مفهوم نشود. در حصارک ویلایی بود که زاهدی و دوستانش، منتظر شکار دخترها و زن­ها بودند و اگر زنی مورد پسند زاهدی نبود، او را به رفقایش می­داد. حال این دختر با اطلاع از چنین وضعیتی برای درخواست پول به سراغ زاهدی می­رود؛ یعنی این که خود را تقدیم زاهدی می­کند. لابد زاهدی از این دختر خوشش نیامده بود که او را به محمدرضا معرفی کرد.

به هر حال شاه در هواپیما از فرح به زبان فرانسوی خواستگاری می­کند و فرح هم بلافاصله قبول می­کند.


حسین فردوست(مسئول وقت امور دانشجویان ایرانی در خارج از کشور و رئیس دفتر ویژه اطلاعات محمدرضا پهلوی) کتاب، ظهور و سقوط خاندان  پهلوی، تهران، اطلاعات،  1373، ص211

تاجی از اشک یتیمان

نشریات سوئیسی تاجگذاری پرهزینه محمدرضا پهلوی و فرح را به نقد کشیدند:

«... معمولی ترین وسیله مورد استفاده شاه و ملکه در این مراسم، شنل هایی است که با قطعات الماس و یاقوت و زمرد تزئین شده است... شاه در حالی قصد داشت به عنوان فرمانروای یک ملت فقیر و عقب افتاده تاجگذاری کند که جواهرات تاج مورد استفاده او را 3380 الماس، 3380 مروارید، 5 زمرد و 2 یاقوت درشت تشکیل می داد و روی تاج ملکه نیز که از طلا و پلاتین ساخته شده بود، 1469 الماس، 105 مروارید، 360 زمرد و 360 یاقوت وجود داشت».

منبع: کتاب "پشت پرده طاووس" خاطرات مینو صمیمی(منشی مخصوص فرح پهلوی در امور بین المللی)، ترجمه: دکتر حسین ابوترابیان، ص46